SAMUEL BECKETT ΕΝΑ ΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η άρνηση της έκφρασης ενέχει εδώ μια θετική διάσταση, καθώς η άρνηση ταυτίζεται με μιαν άρνηση της άρνησης στη βεβαίωση της υποχρέωσης της έκφρασης. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η άρνηση της έκφρασης δεν συγκροτεί, κατά τον Beckett, έναν κενό χώρο, αλλά αντίθετα έναν χώρο σημαίνοντα, και επιπλέον έναν χώρο εντός του οποίου συμπλέκονται η θετικότητα και η αρνητικότητα, κατά τρόπον ώστε οι δύο πόλοι να φανερώνουν ο ένας τον άλλον. Έτσι, αναδύεται μια αναγκαία σχέση μεταξύ θετικής αρνητικότητας και αρνητικής θετικότητας. Η σχέση αυτή αναδύεται μόνον εκτός λογικών αντιφάσεων, και μάλιστα καθιστά τις λογικές αντιφάσεις άνευ σημασίας οσάκις το πρόβλημα τίθεται ως προς τα αντικείμενα και τους τρόπους του εκφράζεσθαι.

Στον Beckett, κάθε φορά που μια λέξη λέγεται απείραχτη από τη σιωπή, η αυλαία πέφτει. Κάθε φορά που μια λέξη εκφέρεται χωρίς τη μεσσιανική υπόσχεση της σιωπής, το έργο τελειώνει. Διότι, πράγματι, η σιωπή είναι μια μεσσιανική υπόσχεση της αλήθειας, όπως θα έλεγε ο Jacques Derrida. Αλλά η λέξη είναι η εξάρνηση της σιωπής, άρα η εξάρνηση της υπόσχεσης της αλήθειας. Και χωρίς την αλήθεια, το έργο τέχνης παρασύρεται στη βουβότητα.