ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΟΥ ΝΑΣΤΑΣΗ

Όταν ο Αυγέρης Φραγκούλης μου έδωσε το κείμενο του έργου του, το έβαλα στην τσάντα μου, υπολογίζοντας, ότι θα περνούσε αρκετός καιρός ώστε να μπορέσω να βρω τον ελεύθερο χρόνο να το διαβάσω. Όμως, μόλις άρχισα την ανάγνωση των πρώτων σελίδων, παρασύρθηκα από την ανέλιξη της πλοκής και την ζωντάνια της διήγησης και, χωρίς να το καταλάβω, έτρεξα τις σελίδες μέχρι το τέλος.

Γιατί παρακολουθώντας την ζωή των τριών βασικών ηρώων, του πολύτροπου απατεώνα, του καρτερικού εργάτη και του αδιόρθωτου αιθεροβάμονα, όπως αυτή ανελίσσεται μέσα στον χρόνο και μέσα στους σταθμούς της πρόσφατης ιστορίας μας, αναγνώρισα εύστοχες περιγραφές τύπων της κοινωνίας μας και – γιατί όχι, και πλευρές του εαυτού μου. Και αυτή η μέθεξη δεν οφείλεται μόνο στην μαεστρία της πλοκής και της γραφής αλλά και στην ώριμη θεώρηση των πραγμάτων που χαρακτηρίζει το έργο.