ΔΟΚΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ

Το «αγανακτικόν ήθος», όπως το ονόμαζε ο Πλάτων, άγνωστο και ακατανόητο στον ηρωικό κόσμο του Ομήρου, είναι η ουσία του τραγικού πνεύματος. Ενός πνεύματος το οποίο συγκροτείται ως φορέας σύγκρουσης ανάμεσα στο ηρωικό και στο τραγικό, ανάμεσα στην απόλυτη συμμετρία της ηρωικής τάξης και στην ασυμμετρία του τραγικού πεπρωμένου. Η τραγωδία είναι η πιστοποίηση αυτής της σύγκρουσης και ταυτοχρόνως η κρίσιμη στιγμή της μετάβασης από την ηρωική πράξη στην τραγική από το ηρωικό δρώμενο, που το καταυγάζει το φως,στο τραγικό ναυάγιο, που το καλύπτει το ζοφερό σκότος του Οιδίποδα. Η τραγική γνώση δεν επιτρέπει παρά μονάχα μια είσοδο σε αυτήν: τη ματωμένη ομίχλη με την οποία η Αθηνά καλύπτει τα μάτια του Σοφόκλειου Αίαντα: την απογύμνωσή του από το ηρωικό μεγαλείο και την καταβύθισή του στον απύθμενο και ερεβώδη κόσμο του τραγικού ναυαγισμού.